Crvena zvezda je šampion Evrope postala prije tačno 34 godine. Tog 29. maja 1991, u italijanskom Bariju, savladala je Olimpik iz Marselja penalima 5:3 i pečatirala status fudbalskog džina.
Znao je taj džin da se uspava i bude u blatu, ali i kad je patio, grcao u problemima i nije uspijevao godinama da dođe do titule u domaćim okvirima, u svetu se o Crvenoj zvezdi govorilo sa poštovanjem.
Brojne generacije gradile su Zvezdinu veličinu, ali samo jedna uspela je ono što su svi želeli i što je sistemski rad na Marakani morao da donese. Uhvaćen je poslednji voz i to je bila istinska fudbalska pravda, u trenutku raspada države i samim tim i sporta.
Prolaze godine, a najveći uspjeh u istoriji srpskog fudbala dobija sve veću vrijednost. Jasno je da je to bilo tada i vjerovatno nikada više na prostorima nekadašnje Jugoslavije.
Grandiozno djelo. Istorija za sva vremena. I zato svaka čast vizionarima Draganu Džajiću i Vladimiru Cvetkoviću, trenerčini Ljupku Petroviću i posebno igračima koji su u sezoni 1990/91. na terenu izborili titulu šampiona Evrope.
Na tom putu eliminisali su Grashopers, Rendžers, Dinamo (Drezden), Bajern (Minhen) i savladali Olimpik iz Marselja u finalu, potpisali uspjeh koji Crvenu zvezdu odvaja od 99,9 klubova u Evropi.
Podsjetimo se, kao najvećem svedočanstvu, reči nekadašnjeg glumačkog velikana Ljube Tadića:
“Malo se ljutim kad neko kaže – bili smo evropski šampioni. Nismo mi bili evropski šampioni, nego smo evropski šampioni – zauvek! Mi, Real, Bajern, Milan…To je naše društvo!”
Crvena zvezda. Šampion Evrope. Zauvijek!